Κανενός δε σκίζεται η καρδιά
Μόνο η δικιά μου
Κλαίει τα παιδιά που βρήκαν μνήμα της αρμύρας
Και της άμμου
Κανενός δεν τραγουδάει η φωνή
Μόνο η φωνή μου
Γίνεται ο άστεγος κι η πόλη σε μια χώρα
Της ερήμου
Κανενός δε σκίζεται η καρδιά
Μόνο η δικιά μου
Βλέπει το δίκιο του ληστή και του φυγά
Μόνο η καρδιά μου
Κανενός δεν ξεσηκώνεται η ψυχή
Μα το σκυλί μου
Το λέω Τσε
Κι Άρη φωνάζω το υπέρβαρο γατί μου
“Και ουδείς γογγύζει: κανενός δε σκίζεται η καρδιά. Μόνο η
Νυχτερινή μας σιωπή, όταν κατευθυνόμαστε στα τέσσερα προς
Τις πυρές που κάποιος, σε ώρα μυστηριώδη και με στόχο
Ακατανόητο, έχει ανάψει για μας.” *
Κι όταν χορτάτος κουκουλώνομαι ζεστά
Μες στη χλιδή μου
Κανενός δε σκίζεται η καρδιά
Ούτε η δική μου