Video de: Mia Kotei Itoa A Ia Mia Skoteini Istoria Apo Mas Gia Mas Lyrics Alloprosallos » Lyrics Fox.MusicaDe.Win

Alloprosallos - Mia Kotei Itoa A Ia Mia Skoteini Istoria Apo Mas Gia Mas Lyrics

[Verse 1: Άψινθος]
Φέρε τον νου σου κοντά στον αχό των δρόμων
Άραξε πίσω από τα βλέμματα των φαινομενικά αθώων, ναι
Τόση σιωπή κι ανοίγει πάλι το βιβλίο των ηρώων, λέγε λίγα
Με θέα κρανίου τόπο σε τυχαία σελίδα, κεφάλαιο νόσων
Ακούς αστικές προβολές αντίστροφων κατόπτρων
Υπό τη χθων των ματαιόδοξων αστικών μας παθών
Σ' ώρες μονότονες και έγκλειστες μέρες δηλώνω παρών
Pluggαρε τη φωνή μου στ' on για να μ' ακούσεις
Μην ψάχνεις να με δεις για να προβάλλεις ερωτήσεις, πού ζεις;
Καμμένο κύτταρο νεκρό σε λόγια τέφρας με σκορπίσαν απ' τον κλίβανο
Και πρωταγωνιστώ σ' ωμά carré ξυπνώ απ' τον λήθαργο ρουτίνα
Σκοτάδι κλείνει ασφυκτικά την ανέλπιδη Αθήνα
Συντονίσου εντός, στις στήλες του φωτός μαθαίνεις πως είσαι τρωτός
Κι ούτε στιγμή να νομίζεις, κουρέλι, πως ο θάνατός μας θα γίνει γνωστός
Στα μάτια των πολλών σαν σκόνη απλώνομαι στις ράγες των μεταμεσονύκτιων συρμών και φεύγω
Τα γάμησα πάλι, σ' ανέμους στέκω ταξιδεύω εν μέσω κρύου
Κι είμαι ουλή γεννημένη απ' το σπασμένο τζάμι φαρμακείου
Ένας [?] αλήτης στα στενά που 'χε στα χέρια το σημάδι του μύστη
Κρυφά σαν fix στην παλάμη ανακατεύομαι στη ζούλα
Και αναμειγμένος με ξυνό μέσα σε κάποια αμπούλα κι είμαι -
Στις φλέβες του σ'ένα λεπτό πριν να ξαπλώσει στα πεζούλια
Από την έξη του σαν σιωπηλός ανθός ριζώνω μέσα στο μυαλό και ακούω τη σκέψη του
Ριζώνω μέσα στο μυαλό και ακούω τη σκέψη του

[Verse 2: Άυλος]
Φωλιάζω στις στοές των μύθων σ' επεισόδια αυτοτελή
Σε κάποια αλλόκοτη εκδοχή ροή της νάρκωσης, σ' επήρεια φονική
Δεσμά της μέρας νύχτας λύτρωση
Στο κάλεσμά της βρίσκω κάθε ρίσκο επιβεβαίωση
Σταλιά ζωντάνιας, δόση αδρεναλίνης
Δίνοντας ψυχή [?] καπνός και αφήνοντας του μίσους τον καρπό ν' ανθίσει πάλι
Δίνοντας τον κάθε φόβο που το εγώ μας διαβάλλει
Τελευταία σφαίρα μέσα στη θαλάμη
Δάχτυλο σκανδάλι κάνη στο κεφάλι
Κι η στερνή αμφιβολία
Πόσο απέχει η ζωή από τον θάνατο στην τελική ευθεία
Ποια αξία μένει άθαφτη απ'του καιρού το πέρασμα;
Φοράς φαρμάκι κέρασμα ώρες ατέλειωτες ν' αναπολείς
Της πτώσης ιστορίες σκοτεινές να αναγράφονται σε τοίχους υπογείων
Εκεί που η θραύση των ορίων αποτελεί αυτοσκοπό
Ψημένος απ' τον πυρετό της αναζήτησης
Κάθε λεπτό και μια ανάσα σβήνει
Όταν ο θρύλος παίρνει σάρκα και οστά
Είν'η στιγμή που καταρρίπτεται κάθε αναστολή καθώς η τέφρα μας σκορπίζεται
Πάνω απ'τα τσιμεντένια πολυκτίσματα κάποια ωχρή αυγή
[Verse 3: Άψινθος]
Κι έπειτα απλώθηκε σιγή
Τώρα στον ύπνο του μετρά την μοναξιά του στη φυγή
Κολλάω σαν σάλιο πυρετού στα χείλη
Κι έχω απλωθεί σαν υδρατμός απ' τα καζάνια ενός φθηνού μαχαιριού
Στη στοά εντός ξεχύνομαι σαν εμετός στον πεζόδρομο που μ' ιδρώτα σφαδάζει από τη χάρμα
Κάποια φθηνή γυνή κοινών 4 μέρες της λείπει το μάνα
Τύχη πουτάνα που την έχει μάλλον καταβάλλει
Κοιτάζει πάνω, αφήνει στεναγμό και μ'αποβάλλει από το στόμα της στην άκρη κάποιου κάδου
Διασταβρώνομαι στο βλέμμα μιας ρομαντικής μορφής
Ρεμάλι αποχαιρέτησε για πάντα την αγάπη στη Μενάνδρου
Σφίγγει τα δόντια και φτύνει, νομίζω τον ξανάδα κάπως κάπου, Θέε μου
Νεκρή μου φύση σαν φύλλο που ταξιδεύει
Στην αγκαλιά του ανέμου χρώματα χωρίς αποτυπώματα
Σε μια ιστορία που αφήνει εικόνες και σβήνει ονόματα
Τώρα στην άσφαλτο βροχή, γυρνάω σαν λούπα
Ποτίζω την κουβέρτα ανώνυμου άστεγου αλκοολικού που ζει σε χαρτοκούτα
Μέσα στην καύτρα του τσιγάρου λάμψη γίνομαι στο πρόσωπο ενός νταβά απ' την Odessa στα στενά
Κι είμαι το χνώτο ενός παράξενου διαβάτη στη δίνη του πουθενά
Μια μαύρη σκέψη τον τυλίγει, τον πιάνω πάλι να παραμιλά
Τον πιάνω πάλι να παραμιλά

[Verse 4: Αλλοπρόσαλλος]
Πόσο θέλω να σε δω
Ξυπνάω μόνο για να ξανακοιμηθώ
Χρειάζομαι λεφτά και αυτά γι' αλκοόλ, για φαγητό, να κινηθώ
Μαζί σου ένα ξημέρωμα φαντάζομαι σωστό
Ο τρόπος που κινείσαι ένα μυστήριο μπλεγμένο
Το φως της γειτονιάς που κοιτάς ορίζοντα και χάνομαι με μιας
Κάτσε τώρα να σου πω τι ζειπαί
Το άγχος μου δύσκολα ξεπερνιέται
Παιδί που στο χαρτί και στο μικρόφωνο ξεχνιέται
Πίνει ψιλές και δε μιλά, ποτέ του δε πουλιέται
Αράζουμε μαζί σε λιβανέζικο τεκέ
Έκοψα τα drugs απλά για να σε συναντήσω
Στο λεξικό τον ορισμό του απείρου ίσως ν' αλλάξω αν σ' ακουμπήσω
Μια σκηνή είναι μόνο τόσοι βλάκες, μην κοιτάς πίσω
Το κουμπί που ανατινάζει βρες να το πατήσω
Κλείνω το παράθυρό μου, το φως τόσο ενοχλητικό
Τι σκηνικό ήταν κι αυτό το χθεσινό...
Δεν ξέρουν να περνάν καλά, αυτό έχω να πω
Τόσο υπερβολικοί που, φίλε μου, θέλω να κάνω εμετό
Να ξέρεις πως με σώζεις κάτι βράδια που γυρνώ ('νώ)
Να ξέρεις πως με σώζεις κάτι βράδια που γυρνώ
[Verse 5: ΔΠΘ]
(Yaw)
Θάλαμος 8, γύρω απ' το πόδι μου φυλαχτό
Προσπαθώ πίσω απ' τον εαυτό μου να κρυφτώ
Σ' εμβαδό 19,98 m² για να 'μαι λίγο πιο συγκεκριμένος
Ο χρόνος εδώ μέσα παγωμένος, τίποτα δε λειτουργεί ('γεί)
Ανώμαλοι που αναμεταξύ τους αναζητούν αρρωστημένη στοργή
-ε τη βρίσκουν, οργή
Διαδέχεται γαλήνη είν' η βραδυνή αγωγή
15 λεπτά έπειτα από 'κει είσαι σαν να σου 'χουν κάνει λοβοτομή
Γίνεσαι πείραμα, το προσωπικό σ' έχει για ασθενή υπό επιτήρηση
Διπολικός βγήκε στην ακρόπολη γυμνός, πρώτη είδηση
Περιορίζοντας στο ελάχιστο κάθε μου κίνηση
Μετρώ και τις αχρείαστές μου ανάσες
Κρεβάτια 4, τα δυο κάσες
Τσιγάρα πάσες, μαζεύουν από κάτω καπνίζουν τις γόπες
Ήλιος σε σχήμα και μέγελος μπάλας, μαθηματικά και νότες
Μετά τις 5 κλειδώνουν οι πόρτες
Όλες οι σκέψεις εδώ συνοψίζονται
Λυκνίζονται, ηλεκτρίζονται, φυτά από χημικά cocktail ποτίζονται
Κι οι ορίζοντες ανοίγονται ανίκανοι να καταπιούν, σε μια κουταλιά aloperidin πνίγονται
Δεν ξέρουν ότι είναι λεσβίες γιατί είναι τρελές και αλληλοτρίβονται
Γοργόνες 90 ετών απλώνουν τα σάπια τους χέρια πάνω μου, θάνατο βρομάνε
Ζωή να τους δώσω ζητάνε
Για μια φωτιά παρακαλάνε, οι μέρες κυλάνε (ε)
Μα οι νύχτες μου με τίποτα γαμώτο δεν περνάνε
Υπνοβατούν κι υπνοβατώ
Όψη δυο κάτω άκρων που προκαλεί εμετό
Μ' αλειφές για να κοιμήσεις τη γάγγραινα, γέρο, πώς τα κατάφερες;
Ορκίστηκες, μα κόβω την ψωλή μου πως ξανάμπλεξες