Þau sitja eftir
Með auð sætispláss til beggja handa
Dreypandi sitt á hvað
Á drykkjunum sem eftir standa
"Alveg sjálfsagt
Ekki að minnast á
Láttu vaða
Leystu skjóðu frá
Ég segi engum!”
Svo kryfjast hjartans mál
Og einhvers andadýr er panda
Trúnó, trúnó, kinn við kinn:
Þú og ég og einhver vinur þinn
Trúnó treina, trúnó viðhalda
Nóttin naumast orðin miðaldra
Og við svo krumpuð bæði og breytt
Því það er langt um liðið
Og hundruð hundaára
Hafa á okkar daga drifið
"Alveg sjálfsagt
Ekki að minnast á
Láttu vaða
Leystu skjóðu frá
Ég segi engum!”
Trúnó, trúnó, kinn við kinn:
Þú og ég og einhver vinur þinn
Trúnó treina, trúnó viðhalda
Nóttin naumast orðin miðaldra
Hann ber af sér blak frá makanum -
Þau takast á, hvort skuli saka um
Þakið sem hrakar í rakanum
„En ég makaði á það fram og til baka, ha?
Vertu ekki hengjandi smið fyrir bakara.“
Trúnó, trúnó, (kinn við) kinn við kinn:
Þú og ég og einhver vinur þinn
Trúnó treina, trúnó viðhalda
Nóttin naumast orðin miðaldra