El grupo Cantigas Populares Galegas surge a principios del siglo XX en Galicia, una región rica en tradiciones y cultura. La agrupación nació con el firme propósito de revivir y preservar las melodías ancestrales de la tierra gallega. Durante sus primeros años, sus miembros se dedicaron a explorar aldeas y pueblos remotos, recopilando canciones y leyendas transmitidas oralmente de generación en generación.
A lo largo del tiempo, Cantigas Populares Galegas no solo logró mantener viva esta herencia cultural, sino que también la adaptó para atraer a públicos más amplios. La década de 1940 fue crucial, ya que coincidió con el renacimiento de la cultura gallega postguerra. Durante estos años, el grupo consolidó su lugar en el panorama musical gallego y español, participando en festivales y eventos culturales por toda la región.
El repertorio del grupo abarca una amplia gama de estilos, desde alalás solemnes hasta alegres muiñeiras. Algunas de sus canciones más conocidas, que se han convertido en verdaderos himnos populares, incluyen Miudiño, A Rianxeira y Apaga o Candil. Estas piezas no solo evocan la naturaleza y la vida cotidiana de Galicia, sino que también exponen la rica diversidad de sus manifestaciones artísticas.
Gracias a sus interpretaciones auténticas y emotivas, Cantigas Populares Galegas ha desempeñado un papel crucial en la revalorización de la música tradicional gallega. Con cada actuación, el grupo no solo entretiene, sino que también educa a su audiencia sobre la importancia de preservar el patrimonio
Ver BiograFia Completa
Foliada De Vilaxoán
Moi ben capeas o vento
miña dorna mariñeira,
moi ben capeas o vento,
fas coma unha boa moza,
ai, que anda con dous a un tempo,
que anda con dous a un tempo.
Ai lalelo, ai lalala
Alá van as dornas do xeito
pescar as sardiña a eito
e van cara á banda do mar
porque en Rianso algo van pescar
Nunha lanachiña de vela
pasei a ría de Arousa,
nunha lanciña de vela.
Non vin cousa máis bonita,
ai, nin penso volver a vela,
nin penso volver a vela.
Ai lalelo, ai lalala
Alá van as dornas do xeito
pescar as sardiña a eito
e van cara á banda do mar
porque en Rianso algo van pescar
Parei en Vilaxoán
indo para Vilanova,
parei en Vilaxoán,
tomei unhas revenidas,
ai, moi ben mollaban o pan,
moi ben mollaban o pan.
Ai lalelo, ai lalala
Alá van as dornas do xeito
pescar as sardiña a eito
e van cara á banda do mar
porque en Rianso algo van pescar
De ter as mellores xoubas
Vilaxoán ten a sona,
de ter as mellores xoubas,
son da praia de Canelas,
ai, coma elas non hai outras,
coma elas non hai outras.
Ai lalelo, ai lalala
Alá van as dornas do xeito
pescar as sardiña a eito
e van cara á banda do mar
porque en Rianso algo van pescar