El grupo Cantigas Populares Galegas surge a principios del siglo XX en Galicia, una región rica en tradiciones y cultura. La agrupación nació con el firme propósito de revivir y preservar las melodías ancestrales de la tierra gallega. Durante sus primeros años, sus miembros se dedicaron a explorar aldeas y pueblos remotos, recopilando canciones y leyendas transmitidas oralmente de generación en generación.
A lo largo del tiempo, Cantigas Populares Galegas no solo logró mantener viva esta herencia cultural, sino que también la adaptó para atraer a públicos más amplios. La década de 1940 fue crucial, ya que coincidió con el renacimiento de la cultura gallega postguerra. Durante estos años, el grupo consolidó su lugar en el panorama musical gallego y español, participando en festivales y eventos culturales por toda la región.
El repertorio del grupo abarca una amplia gama de estilos, desde alalás solemnes hasta alegres muiñeiras. Algunas de sus canciones más conocidas, que se han convertido en verdaderos himnos populares, incluyen Miudiño, A Rianxeira y Apaga o Candil. Estas piezas no solo evocan la naturaleza y la vida cotidiana de Galicia, sino que también exponen la rica diversidad de sus manifestaciones artísticas.
Gracias a sus interpretaciones auténticas y emotivas, Cantigas Populares Galegas ha desempeñado un papel crucial en la revalorización de la música tradicional gallega. Con cada actuación, el grupo no solo entretiene, sino que también educa a su audiencia sobre la importancia de preservar el patrimonio
Ver BiograFia Completa
O Piollo E A Pulga Querían Casar
O piollo e a pulga
querían casar;
non tiñan panciño
para escomezar.
Saíu a formiga
da súa graneira;
mandade recado
que eu son panadeira.
Ai, miña vidiña,
panciño xa temos
mais falta o viño,
onde o buscaremos?
Saíu o mosquito
do seu mosquiteiro;
o viño non falta
que eu son arrieiro.
Ai, miña vidiña,
viñiño xa temos
mais falta o mantel,
onde o buscaremos?
Saíu o mosquito
do seu mosquiteiro;
o viño non falta
que eu son arrieiro.
Ai, miña vidiña,
viñiño xa temos
mais falta o mantel,
onde o buscaremos?
Saíu unha araña
da súa arañeira;
mantel non vos falta
que eu son tecedeira.
Ai, miña vidiña,
mantel xa che temos
mais falta o gaiteiro,
onde o buscaremos?
E o grilo cantou
porque é moi grileiro;
gaitiña non falta
que eu son o gaiteiro.
Ai, miña vidiña,
gaiteiro xa temos
mais falta a madriña,
onde a buscaremos?
Saíu a ranciña
da súa pociña;
mandade recado
que eu vou de madriña.
Ai, miña vidiña,
madriña xa temos
mais falta o padriño,
onde o buscaremos?
Saíu o ratiño
do seu buratiño;
mandade recado
que eu vou de padriño.
Mais cando a voda
se puña en camiño
veu o señor gato
e comeu o padriño.